~ 1 ~ Dałaś mu swój numer!

Clary to, Clary tamto - ciągłe zrządzenie rodziców przyprawiało mnie o dreszcze. Ileż można mówić o tym, że powinnam sprzątać w pokoju? Rozumiem, że nie lubią bałaganu, ale to już lekka przesada. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę na nich narzekać, bo dawali mi wszystko co potrzeba - łącznie z miłością - ale tej ich gadaniny nie dało się znieść dłużej niż 5 minut. Z zamyślania wyrwał mnie mój brat George.

- … no i nie wiem czy powinienem teraz do niej napisać. Co ty o tym myślisz?

- Ehm… - próbowałam wybrnąć z sytuacji. Nie lubiłam nie słuchać mojego brata, on zawsze wysłuchiwał mnie do końca i pozwalał mi poczuć się przez to lepiej.

- Nie słuchałaś mnie, prawda? - powiedział całkiem przekonany odpowiedzi.

- Przepraszam, rozmyślałam nad tym, że rodzice znów kazali mi sprzątać w pokoju. To jest naprawdę irytujące.

George pokiwał głową ze zrozumieniem. I choć to on był tym starszym, to ja zawsze mu doradzałam. Kup ten garnitur, nie tamten. Coś ty, nie ma sensu poprawiać tego sprawdzianu skoro i tak wstawi ci pałę! Idź na żywioł, co ci szkodzi! Nawet, kiedy nie doradzałam zbyt dobrze - słuchał mnie i robił to co powiedziałam.

- Po prostu mi powiedz, czy po spotkaniu z dziewczyną, którą naprawdę lubię, ale ona odmówiła mi złapania za rękę, powinienem do niej napisać lub cokolwiek?

- Na twoim miejscu napisałabym. Ale następnym razem zaczekaj aż ona da ci jakikolwiek znak, że chce żebyś złapał ją za rękę czy objął.

- Dzięki siostrzyczko, a teraz idź sprzątnąć pokój.

Spojrzałam na niego jadowicie. Gdyby moje oczy miały lasery w oczach, pocięłabym go na kawałeczki tak małe, że aż niewidoczne.

- Spokojnie! Tylko żartowałem!

- Twoje szczęście - powiedziałam i wyszłam z mojego dużego salonu.

Chciałam teraz gdzieś wyjść, a choć w moim mieście nie było zbyt dużo atrakcji. Położone w słonecznej Florydzie, a jednak nudne. Jedynym ciekawym miejscem, dzięki któremu mieliśmy tu jakiś turystów był Aquapark. No i jeszcze gigantyczne centrum handlowe w centrum miasta. A poza tym? Nic ciekawego. Dla przyjezdnych atrakcją była najzwyklejsza budka z lodami - dla nas, stałych mieszkańców, konieczność, ponieważ temperatury na Florydzie są ogromne.

- Niedługo impreza, a ja nie mam co na siebie włożyć… Wypadałoby coś kupić - mówiłam sama do siebie. Tak, wiem. To trochę dziwne. Ale często mi się zdarza.

Na moje szczęście akurat dostałam SMSa. Może ktoś jest wolny!

Od: Liz

Shawty, nudzi mi się. Idziemy na miasto?

Tak, tak, tak! Bardzo chętnie!

Do: Liz

Spotkajmy się pod moim domem!

Nie potrzebowałam odpowiedzi, wiedziałam, że się zgodzi. Zresztą, wiedziałam wiele rzeczy na temat Liz. To w końcu moja najlepsza przyjaciółka. Znamy się od wielu lat.

Nie musiałam zerkać na termometr aby wiedzieć, że jest bardzo gorąco. Ubrałam więc jeansowe shorty, biały crop top z falbankami i czarne, dwunasto-centymetrowe szpilki. Jestem niska, mam nie całe 155 cm wzrostu - mogę sobie pozwolić na tak wysokie obuwie. Włosy zostawiłam rozpuszczone, jedynie kosmyki z przodu związałam gumką z tyłu głowy. Byłam gotowa do wyjścia na zakupy.

Liz czekała na mnie przed moim domem. Uśmiechnęła się na mój widok i jak zwykle skomentowała ubrania, które miałam na sobie.

- Świetnie wyglądasz! Ale mogłaś pomyśleć też o mnie, będę się czuła dziwnie kiedy każdy chłopak będzie nas zaczepiał z twojego powodu.

Roześmiałam się szczerze i stwierdziłam, że czas iść. Nie zajęło nam to długo, gdyż nie mieszkam jakoś strasznie daleko od centrum miasta.

- Skoczę tylko do bankomatu, ty już idź do środka. Zadzwonię jak wrócę! - odezwała się Liz. Pokiwałam głową na znak zgody i weszłam do Blue Tigera.

Miałam zamiar odwiedzić Sephore. Mam strasznie mało perfum, a ponoć zapach Rihanny Nude jest naprawdę świetny. Postanowiłam to sprawdzić na własnej skórze. Liz jednak miała trochę racji - prawie każdy chłopak, czasem nawet mężczyzna patrzył się na mnie. Kiedy nichcący spotkałam się z wzrokiem jednego z nich, zarumienił się i odwrócił wzrok. Nie powiem, że to nie było słodkie.

Miałam już wejść do drogerii, kiedy zobaczyłam małego płaczącego chłopca stojącego przed sklepem spożywczym. Bez zastanowienia podbiegłam do niego - wiem jak to jest będąc małym i zgubić się w zatłoczonym miejscu. Zgubiłam się kiedyś na wycieczce klasowej, kiedy to byliśmy w Londynie. Chłopiec miał blond włosy i wciąż krzyczał imię „Justin”. Kiedy stanęłam przy nim, popatrzył się na mnie dużymi, zapłakanymi oczami. Ukucnęłam, aby być równo z nim i zapytałam delikatnie:

- Cześć, jak masz na imię?

- Jaxon - odpowiedział bardzo cicho.

- Co się stało, Jaxon?

- Bo ja byłem z bratem i go nagle nie ma i poszedłem go szukać a go nie ma - szlochał. Zrobiło mi się go żal.

- Pomogę ci znaleźć twojego brata, dobrze?

- Dobrze.

Wzięłam go za rączkę i zaprowadziłam go do miejsca w centrum handlowym, gdzie znajdował się punkt zwrotu produktów. Dlaczego tam? Był tam również mikrofon, którym ogłaszano jakieś przeceny na całe centrum handlowe.

- Przepraszam, Jaxon zgubił brata, mogłaby pani coś z tym zrobić? - zapytałam delikatnie. Nigdy nie wiadomo, czy trafi się na tą miłą czy tą nieprzyjemną.

- Oczywiście!

Odetchnęłam z ulgą. To ta miła. Po chwili rozniósł się jej głos:

- Blondwłosy chłopiec o imieniu Jaxon czeka na swojego brata w punkcie zwrotu produktów. Prosimy o szybkie pojawienie się!

Powiedziałam bezgłośne dziękuję i odszukałam wzrokiem krzesła niedaleko wejścia na stanowisko w punkcie zwrotnym. Usiadłam na nim i wzięłam Jaxona na kolana. Jaki normalny brat zostawiłby dziecko i poszedł dalej? Pomyślałam.

Nagle do punktu zwrotnego podbiegł wysoki chłopak z fullcapem ubranym na odwrót, białym t-shirtem i zwykłymi, czarnymi spodniami. Na nogach miał Supry.

- Przyszedłem po Jaxona - odpowiedział.

- Siedzi tam - wskazała na nas - ze swoją wybawicielką. Gdyby nie ona, pański brat tak szybko by się nie znalazł.

Chłopak spojrzał w moją stronę i szybko podbiegł. O dziwo, Jaxon nie wyrwał się z moich objęć, aby popędzić do brata. Podniosłam wzrok do góry i ujrzałam brązowe tęczówki wpatrujące się to we mnie, to w Jaxona. Stwierdziłam, że chyba już gdzieś go widziałam.

- Jestem na ciebie obrażony, nie znalazłeś mnie - odezwał się blondynek.

- Przepraszam, Jaxon, szukałem cię i nie udało mi się ciebie znaleźć. Idź proszę do Ryana, zaraz do ciebie przyjdę.

- Ale już mnie nie zgubisz? - zapytał przerażony.

- Nie, obiecuję.

Chłopiec wstał z moich kolan i podbiegł do bladego chłopaka stojącego niedaleko nas.

- Fajny z ciebie brat. Zostawić chłopca w wielkim centrum handlowym to wyczyn godny najlepszego rodzeństwa! - powiedziałam z sarkazmem.

- Odwróciłem się na chwilę, a jego już nie było. Od razu zacząłem go szukać, ale ty mnie wyprzedziłaś - uśmiechnął się lekko.

Wstałam z krzesła, gdyż poczułam się niezręcznie. Chłopak stał, a ja sobie siedziałam.

- Zobaczyłam go pod jednym ze sklepów.

- Naprawdę, dziękuję, emm…

- Clary - podpowiedziałam.

- Clary - powtórzył. Po chwili zaczął się klepać po kieszeniach aż wyciągnął portfel z jednej z nich, wyciągnął 100-dolarowy banknot i podał mi go.

- Nie chcę żadnych pieniędzy! - odkrzyknęłam. Znalazłam mu brata, a on mi za to płaci? To niedorzeczne!

Popatrzył na mnie z dekoncentracją. Nagle podbiegła do mnie Liz.

- Jejku, dziewczyno, szukałam cię całe 15 minut. Nawet dzwoniłam, a ty nie odb… - zacięła się, patrząc na chłopaka obok mnie. - O mój Boże!

Zaśmiał się. Miał słodki śmiech, trzeba to przyznać.

- Co? - zapytałam. Zachowywała się dosyć dziwnie. Jakby zobaczyła Michaela Jacksona.

- Clary, nie jesteś blondynką. Ty naprawdę nie wiesz kim on jest?!

- Wiem, że jest chłopakiem, który zgubił swojego brata w wielkim centrum handlowym i bezczelnie chciał mi zapłacić za znalezienie go.

Liz otworzyła szeroko oczy.

- Woah, nieźle. Jak można zgubić swojego brata?

- Ty zgubiłaś swoją siostrę przynajmniej pięć razy jednego dnia. I to w tym samym miejscu - powiedziałam.

- Oh, zamknij się! To nie moja wina, że jest taka ruchliwa! - zaśmiała się.

Telefon Liz zawibrował. Odpowiedziała jedynie krótkie „przepraszam” i odeszła na bok. Wykorzystując sytuację, chłopak odezwał się:

- Przepraszam, nie jestem przyzwyczajony do tego, że ludzie nie chcą moich pieniędzy.

Trochę to dziwnie zabrzmiało. Tak, jakby miał miliony kasy na koncie.

- Wybaczam, ale twojemu bratu chyba jeszcze nie przeszło - kiwnęłam głową w kierunku Jaxona. - Wciąż jest naburmuszony.

- Masz rację - zaśmiał się opuszczając głowę. Podał mi rękę, mówiąc - Jestem Justin.

- Miło mi - uśmiechnęłam się.

- Słuchaj, wiem, jak to zabrzmi, ale mogę twój numer telefonu?

Dziwnie się na niego popatrzyłam. Znam gościa od jakiś trzech minut, a on chce mój numer? Ale dobra, co mi szkodzi. Nie wygląda na jakiegoś psychopatę.

- Spoko, ale przydałoby się coś na czym mogłabym go zapisać.

Justin wyciągnął ku mnie długopis i rękę. Kiedy zorientował się, że to ta wytatuowana, wyciągnął drugą.

- Sugerujesz, że mam ci go zapisać na ręce?

- Dokładnie.

Machnęłam ramionami i ujęłam jego rękę. Zapisałam mój numer na jego nadgarstku i oddałam długopis.

- Dzięki - wykrztusił cicho. - A teraz chyba lepiej będzie, gdy pójdę, mój brat naprawdę jest zły.

Zaśmiałam się patrząc na Jaxona. Patrzył się na Justina jadowitym wzrokiem.

- Oczywiście. Tylko… o co chodziło Liz? - zapytałam.

- Zapewniam cię, że zaraz ci powie. Idzie w naszą stronę - westchnął. - Cześć!

Pomachałam mu i odprowadziłam go wzrokiem. Wziął na ręce Jaxona i wraz z tym drugim chłopakiem, jakimś Ryanem, szli w stronę Prady. Odwróciłam wzrok i zobaczyłam podekscytowaną przyjaciółkę.

- OMG OMG OMG OMG - powtarzała wciąż. Rzuciłam jej dzikie spojrzenie. - Dziewczyno, to był Justin Bieber!

I nagle poskładałam sobie wszystko do kupy: oczy, które już gdzieś widziałam, wiele pieniędzy, brat Jaxon…

- Ja mu dałam swój numer telefonu… - wyszeptałam. - Ale nie zachowywał się jakoś szczególnie gwiazdorsko.

Liz wyciągnęła ze swojej torby od Channel iPhone’a i coś w nim poklikała. Po chwili pomachała mi smartphonem przed oczyma, a na wyświetlaczu było zdjęcie nikogo innego jak Justina Biebera.

- Dałaś temu - pomachała jeszcze raz - chłopakowi, którego piosenek na telefonie mam niezliczone ilości swój numer telefonu!

- Nie ma czym się ekscytować, to po prostu zwykły nastolatek, który ma za dużo kasy, trzy samochody i śpiewa.

Sama się zdziwiłam moim brakiem ekscytacji. Moje myśli wciąż mówiły hej, tego gościa zna 7/8 całego świata, a ty dałaś mu swój numer telefonu!. Ale jakieś inne myśli sądziły, że to po prostu zwykły nastolatek, a ty dałaś mu swój numer. Chyba wolałam te drugie.

- E tam, zapewne i tak nie zadzwoni czy cokolwiek - stwierdziłam.

- Clary, on mógł dostać numer każdej dziewczyny i chciał akurat twój, a ty myślisz że do ciebie nie napisze?! Jesteś totalnie chora! - odkrzyknęła.

- Dobra, mniejsza o to… Chodźmy już - rozkazałam. - Nie mamy dużo czasu, impreza zaczyna się o dwudziestej, a jest już po piętnastej.

Postanowiłam zakupić coś, co nie odkrywałoby za dużo ciała. W końcu impreza miała odbyć się w domu niejakiego Lil’a, a sporo osób mówiło mi, że domówki u niego nie są zbyt bezpieczne. Nigdy nie wiadomo, kiedy ktoś wsypie ci coś do drinka - co i tak już było nielegalne biorąc pod uwagę to, że nie mam 21 lat. Postawiłam więc na kwiecistą sukienkę kończącą się przed kolanem i czarne szpilki.

- Liz, chodź już! - krzyknęłam, kiedy ona gapiła się na staniki w Victoria’s Secret, których i tak by nie kupiła.

Szybko wyszła ze sklepu, popatrzyła się na mnie zdenerwowanym wzrokiem i rzekła:

- Musimy wyjść stąd jak najszybciej, zanim wydam całą moją kasę na koncie na jakieś staniki!

Nie doszłyśmy do domu zbyt późno, jednakże było już grubo po siedemnastej. Postanowiłyśmy zawczasu się przygotować. Niby zajmuje to szybko, ale zawsze coś się przedłuża. Włosy zostawiłam w takiej fryzurze, w jakiej z nimi wyszłam. Ubrałam wcześniej przygotowany strój i choć nie lubię tak na siebie mówić, to wyglądałam naprawdę rewelacyjnie. Usta pomalowałam mocno czerwoną szminką, rzęsy poprawiłam mascarą i byłam gotowa do wyjścia.

Liz postawiła na bardziej wyzywający strój. Prześwitujący sweter ecru z dziurkami, a pod spodem czarny stanik bez ramiączek. Do tego shorty w tym samym kolorze i szpilki w kolorze swetra. Włosy spięła w luźny kok i obie byłyśmy już gotowe.

* * *

Od autorki: Cześć! To moje pierwsze JBFF, sama nie wiem, czy dobre, ale mam nadzieję, że Wam przypadnie do gustu :) Uprzedzam, że nie jestem Belieber, piszę to opowiadanie ze wględu na moją przyjaciółkę oraz z czystej chęci spowodowanej czytaniem wielu przewspaniałych powieści związanych z Biebsem ;)

Mam nadzieję, że ktoś będzie to czytał. Jeżeli tak się zdarzy, to proszę o zostawienie po sobie choćby komentarza! :) 

Pozdrawiam!